Zoals de communistische partij in zijn hoogtijdagen sloten zich zaterdag de CDA gelederen. Leiderschapscrisis? Welke leiderschapscrisis? Het door de media in elkaar gespeculeerde onweerswolkje bleek geen druppel regen te bevatten.
In het briljante Nederlandse politieke stelsel is de minister-president niets meer dan een veredelde minister die tijdens de vergadering een hamertje vast mag houden, de primus inter pares. Geen limiet aan termijnen. Balkenende weg, Balkenende terug. Nederland toont zich kampioen recycling.
Voor het CDA zou het afzetten van Balkenende gelijk staan aan het erkennen van een nederlaag. Jammer Maxime (aangeschoten wild na het Uruzgan debacle) en Jammer Camiel (te jong? te onverstaanbaar?).
Blijkbaar is dit hoe de BV Nederland gerund wordt. Een manager die binnen acht jaar vier keer zijn naaste collega’s ziet vertrekken en zelf blijft zitten alsof er niets aan de hand is. Dankzij een beangstigend trouwe achterban en een versplintert politiek landschap kan het allemaal.
Van jong tot oud blijven ze hun Grote Roerganger volgen. Een ‘belangrijk denker’ noemt de voorzitter van CDA Jongeren Balkenende (NRC 23/2). De oudere garde houdt het bij: ‘Hij is een intellectueel, die een positieve bijdrage levert aan het debatklimaat.’ Tuurlijk.
Terwijl niet-CDA stemmers hun hoed opeten klinkt een Nederlandse regering steeds meer als een club in vierde divisie van het Zeelandse amateurvoetbal. Balkenende 5 tegen Borsele 4 twee tegen twee.
Kleine correctie: Niet alle CDA jongeren steunen Balkenende. De lokale afdeling in Maastricht ziet ‘Italiaanse toestanden‘ in snelle herbenoeming. Een Stille Coup van Camiel?
Balkende is een zeer goede minister president!
Balkenende is een zeer slechte minister president!
Pingback: Stevige middelvinger Verbeet richting Balkenende… | Politiek