Orakel weemoedig en sentimenteel over weigerambtenaren en koopzondagen
Oud-VVD-leider Hans Wiegel heeft dinsdag kritiek geuit op de ‘immateriële agenda’ van premier Mark Rutte. Wiegel mist de invloed van het CDA en de SGP op het beleid. Het orakel doet een aantal vreemde uitspraken waarmee hij zichzelf in onzinnigheid overtreft.
Wiegel neemt het op voor weigerambtenaren (die mag je er niet ‘uitmikken’) en ziet ook niets in het plan om het aantal koopzondagen over te laten aan gemeenten, en dat niet langer te reguleren vanuit Den Haag. Dat zou ‘geen punt van grotere vrijheid’ zijn.
Misschien telt vooral het moment waarop Wiegel de uitspraken deed. Tijdens de presentatie van een boek over de gedoogrol van de SGP tijdens het rechtse gedoogwrak, beter bekend als het mislukte kabinet Rutte-Verhagen met gedoogsteun van PVV en SGP.
Maar Wiegel doet steeds vaker impulsieve uitspraken die niet gebaseerd zijn op een afgewogen oordeel over de hedendaagse politiek. Als het op dat moment opportuun is, dan roept hij maar wat. Of hij zijn eigen partij daar nou mee beschadigt of niet.
Wiegel pakt zijn eigen partijleider aan op zijn sterkste eigenschap. Rutte’s electorale aantrekkingskracht is juist dat hij zowel kiezers van de conservatieve rechterflank als liberale centristen aanspreekt. De verbinding tussen flanken (links of rechts) en het politieke midden, is bij moderne, grote volkspartijen van essentieel belang.
Rutte maakt die verbinding de laatste jaren met succes. Ook Diederik Samsom van de PvdA heeft mede daardoor een klinkende overwinning geboekt bij de meest recente verkiezingen. In het recente verleden lukte het Jan Peter Balkenende, Wouter Bos, Wim Kok en Frits Bolkestein ook om succesvol hun flanken met het midden te verbinden.
Maar het probleem bij Wiegel lijkt te zijn dat hij steeds meer in een pre-Lubbers mindset lijkt vast te zitten. Sentimenteel miskent hij de hedendaagse politieke werkelijkheid. Met liberalisme heeft het weinig van doen. Aandoenlijk, maar ook bedroevend voor de VVD.
We leven al een tijdje in een Nederland, waar positieve meningen voor de één, negatief is voor de ander. Met andere woorden nooit goed.Waar er eerst nog gekeken werd, wat kunnen we ermee of laten we ermee aan de slag gaan, wordt het nu positief of negatief onder uitgehaald. Ieder gaat voorzich. Waardoor er geen éénheid of met z’n allen de rug eronder, maar 2 of 3 deling ontstaat. Hun doen het niet goed en wij weten het beter, maarja Zij regeren en wij staan aan de zijlijn en kunnen alleen tegen en met voorbehoud voorzijn, als het in mijn straatje past. Kortom alles naar z’n grootje met zo’n verdeeldheid