Over spelers in de Haagse stolp, de dansers en de muurbloempjes
De rechts-liberale oppositie in Australië heeft de verkiezingen aldaar gewonnen. Niet omdat die partij en partijleider nou zo bijzonder populair zijn. Ook niet omdat de rechtse ideologie daar veel meer vertrouwen geniet.
Het komt vooral doordat er binnen de sociaaldemocratische regeringspartij Labor de afgelopen periode veel interne conflicten waren, duiden de duiders.
Die oorzaak valt extra op omdat Australië door Labor sterk door de economische crisis is geloodst. De werkloosheid (5,7 procent) en staatsschuld (27 procent van bbp) zijn laag vergeleken met Europa, de VS en Japan.
Een gedetailleerdere duiding van de Australische zaak vind je op nrc.nl
Oppermachtige spindoctors
De wending in Australië is niet uniek. Ook bij ons in Nederland blijkt keer op keer dat intern partijgedoe van bepalende invloed is op hoe die partij bij volgende verkiezingen scoort. Denk aan het CDA en de PVV tijdens Rutte-I, maar er zijn voorbeelden te bedenken bij de meeste partijen.
De spelers in de Haagse stolp weten dit. Niet alleen politici, ook journalisten en spindoctors bij politiekgekleurde media die zich journalist noemen.
In hun spel proberen zij daarom verdeeldheid te zaaien binnen de partijen van hun opponenten. Als die er eigenlijk niet is dan voldoet de schijn van verdeeldheid of intern geruzie ook. De media zijn hierin oppermachtig.
Stalinistische praktijken
Het is de top van partijen er dus alles aan gelegen om mogelijke conflicten binnenskamers te houden. De VVD doet dat bijvoorbeeld sinds de Verdonk-saga bekwaam, en met resultaat. Mark Rutte won twee verkiezingen.
Ook van Diederik Samsom, Geert Wilders en Alexander Pechtold is bekend dat zij hun partij – omringd door een groep vertrouwelingen – gedisciplineerd en strak leiden. Wellicht wrang, maar dat is belangrijker dan transparantie.
Critici, waaronder ook weer dezelfde spindoctors in politiekgekleurde media, vallen hen daar geregeld op aan: ‘Gebrek aan transparantie, kadaverdiscipline, Stalinistische praktijken waar Poetin nog een puntje aan kan zuigen’, enz.
Dubieuze dans
Die kritiek slaat dood als bier in een frisdrankglas. Liever een politiek leider die zijn partij organiseert en ‘de kippen in het hok houdt’, dan de mediahel die losbarst als interne meningsverschillen op straat komen te liggen.
Zo zijn de spelers in een dubieuze dans verwikkeld waarbij ze elkaar constant pootje proberen te lichten. Het schaden van het vertrouwen in het geheel nemen zij op de koop toe als zij daarmee hun opponent kunnen pakken.
En wij, achteloze, naïeve nieuwsconsumenten? Wij vragen er zelf om. Wij willen die hitsige headlines. Wij willen ze niet kunnen vertrouwen. Wij zijn als de zielige muurbloempjes die de dansers en hun dans minachten.
Foto CC: Marco Raaphorst
