Column: Verkiezingen

‘Laten wij er een dingetje van maken,’ opper ik. ‘Waarvan?’ vraagt mijn vriendin verwonderd. ‘Van de verkiezingen natuurlijk, het wordt ten slotte je eerste keer’ antwoord ik enthousiast. ‘Weet je eigenlijk al waar je op gaat stemmen?’ Mijn vriendin kijkt op, veinst wat en gooit er een nonchalante ‘kweet nog nie’ uit om vervolgens weer een bladzijde van Cosmopolitan om te slaan. Demonstratief leest ze verder, politiek is niet haar ding, net als sport dat niet is. ‘Als je maar niet op Geert stemt, dat is een demagoog en is je stem dus niet waard’ opper ik nog, maar mijn vriendin zit reeds in de wereld van de schoenen en jurkjes verzonken.

Mijn vriendin vindt dat niet alles wat Wilders zegt per definitie onzin is, er zitten volgens haar genoeg goede dingen tussen. Uiteraard krijgt Geert, ook bij ons vooral de handen op elkaar wanneer het ‘de buitenlanders’ betreft.

Omdat wij allebei opgegroeid zijn in de contreien van Amsterdam-West, kunnen we uit eerste hand vertellen dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is, die multiculturele samenleving. Een zwarte school, kent zo zijn eigen ‘regels’ omtrent omgangsvormen (boks ouwe) en met name als meisje ligt er een sluier van sluimerend gevaar op de loer (‘pssst chickie’). Iedereen die weleens door Osdorp, Bos en Lommer, of Geuzenveld heeft gelopen zal moeten beamen, dat hij of zij bij het binnen lopen van de wijk z’n of haar tasje wat steviger vast houdt en bij tijd en wijlen wat harder loopt dan hem of haar lief is.

Toch is er bij beide geen enkele sprake van vreemdelingenhaat. Opgroeien in West betekent natuurlijk ook (donkere) vrienden en kennissen uit de buurt. Dat houdt in eten tot je erbij neervalt bij de Surinaamse verjaardagen, tijdens schoolpauzes vlug Turkse Pizza scoren en lekker vrij met suikerfeest. Teveel mooie herinneringen aan deze diversiteit dus om je stem te ‘verliezen’ aan Geert Wilders.

Voor advies naar een der beider ouderhelften, dat is vragen om problemen. Helemaal als het een politiek beladen vraag betreft. Dan wordt het een komisch tafereel. Vaderlief is fervent liefhebber van de Wikipediapagina ‘de geschiedenis van vandaag’ en zo wordt een simpele vraag, als bijna vanzelfsprekend in een historisch perspectief geplaatst door vaders.

Toch is de toon op de vraag wat hij zou stemmen ineens anders. 180 graden anders. Was het eerst ‘rechts’ dat ons altijd uit de crisis hielp, lijkt de stem van mijn vader nu ineens ‘vergeven’ aan de Socialistische Partij. De communisten van weleer. En dat uit een van oorsprong, Joost mag weten waarom, rechts katholiek huis.

-Daar waar mijn vader al sinds mensheugenis CDA stemt, stemt mijn moeder sinds haar 18^e VVD. Geld hebben wij niet echt en ondernemers zijn wij allerminst maar tradities zijn er om in ere te houden. Het heeft iets met Wiegel te maken, een eeuwige trouw aan Hans Wiegel en aan mijn opa, opa van moederskant stemde VVD. Daarnaast doet de VVD het erg goed in de peilingen en het is daarmee een uiterst veilige haven voor een consoliderende stem.-

Om te peilen of het een vlaag van verstandsverbijstering betreft, herhaal ik zijn antwoord ‘de SP?’. Om vervolgens les te krijgen in de meer recente geschiedenis van vandaag. ‘Politiek Den-Haag is een zooitje, er zijn twee dingen waar je nooit op mag bezuinigen, dat zijn onderwijs en gezondheidszorg’ aldus de eigen-huis-en-tuin historicus op belerende toon. Nog belangrijker is het voor mijn vader dat de PVV buitenschot blijft. Hij vindt het uiterst droevig dat de PVV zoveel voeten aan de grond krijgt. En is bang voor een egoïstischer Nederland.

Veel mensen zullen beamen dat het er de afgelopen tijd niet gezelliger op geworden is. De kranten kunnen niet worden opengeslagen of de bezuinigingen vliegen je om de oren. In Zuid-Europa schijnt het allemaal nog erger te zijn, maar hè daar gaan we pas van de zomer heen, dus waarom zouden wij er nu bij stilstaan? In tijden van een ramp is het normaal gesproken ‘vrouwen en kinderen eerst’, maar in tijden van crisis is het toch wel heel verleidelijk om het ‘ieder voor zich’ op te lossen. Dat is toch niet het egoïsme waarover mijn vader sprak? Of wel?

Ondertussen wordt de positie van oppositie sterker en neemt het onderling gekrakeel van de regeringspartijen en de gedoogpartner toe. In mijn ogen kan Roemer geen alternatief zijn, als Geert Wilders de koning van de oneliners is, dan is Roemer toch zeker wel de kroonprins. Demagogie of het nu linksom of rechtsom is, blijft demagogie.

Debet zijn de mastodonten van weleer, het CDA en PvdA. Zij blijven dogmatisch struikelen over hun eigen geklungel.

Het CDA is al haar geloofwaardigheid kwijt geraakt  tijden het CDA-congres van 2010, door ondanks een eclatante nederlaag toch akkoord te gaan met het regeer-en gedoogakkoord en in het huwelijksbootje te stappen met de PVV, gedogend of niet.

De PvdA is al een even zielige karikatuur van zichzelf. Ploumen die bij haar afscheid nog even fijn natrapt richting de partijleider of de wijze waarop Job Cohen zich in de tang laat nemen door Geert Wilders. Allemaal illustratief voor de pijnlijke wurggreep waarin de partij zit en erger maar niet lijkt uit te kunnen komen.

Onderwijl zit mijn vriendin opgescheept met haar eerste stem. Die zij met een beetje ‘geluk’ straks mag gaan uitbrengen. Het veto die ik heb uitgesproken over Geert Wilders heeft het doel nooit bereikt, daarvoor was zij al teveel in gedachte bij de laatste fashion flaters. Of het enige indruk zou hebben gemaakt is overigens nog maar de vraag. Ondertussen roep ik de Haagse politiek op om in 2012 met een goed alternatief te komen. Tot die tijd liever nog even geen verkiezingen.